Пролетна илузија

Осамените никогаш не биле зимољупци.
Каучот е преголем за еден во зима.
И филмовите за загушување на самотијата претивки.
И насмеаните луѓе поприсутни од подносливото, празниците предолго траат, 
а виното е недоволно да убие болка.

Сѐ е полесно кога ќе запролети.

И што секој ден ти е на работ, ќе паднеш или ќе летнеш.

И непишувањето оти знаеш дека не сака вкрстени универзуми.

И надежта за зрак светлина во ноќта. Не метафорична, ами од телефонот до перница што дошепнува дека му текнало на тебе кога пијан се влечел кон дома.

Еднакво осамен и болно згрчен, со грст молби да го чекаш на аголот меѓу реалноста и заедничките соништа.

И тишината и мракот.
Сѐ е полесно кога ќе запролети.

И што ко мајка разделена од децата будна го дочекуваш утрото. 

И плачот под утринскиот туш оти водата мие само однадвор.

И болката под градите, не на допир, туку длабоко внатре. 
Онаа на секоја помисла на него, на минутите неизживеани заедно. 
Таа што боли повеќе од вадење заб без анестезија, повеќе од скршена рака. 
Таа што боли како скршен дух, како повредено его, како откорната душа.
И таа болка.

Сѐ е полесно кога ќе запролети.

Напролет чиниш пепелта сама се расчистува.
И Фениксот се раѓа одново.
И новиот, многубоен свет полесно се гради.
И поубави гнезда се прават. За некои нови птици.
Сѐ е полесно кога ќе запролети. Во срцето.

Експерт за разделби

За многу малку работи сум експерт. 
Можеби единствено за мандарини и разделби всушност. 
Првото од љубов, второто од нужност.

Животот ме раснел ко булка, на места знајни и незнајни.

Неплански сум пуштала корени покрај патишта и пруги, во срца и животи туѓи.

Не се ни сеќавам кога првпат кажав „збогум“. 
Последниот беше на распустот второ за трето.

Со Емир се гушнавме ко да ни е последно.
Не знаевме дека навистина ни е.
Оттогаш суеверно велам „се гледаме скоро“.

Не се ни сеќавам кога научив да се смеам и кога сум тажна.

Без напор да доловувам леснина при срце претешко за зборови.

Не се ни сеќавам кога научив да планирам средби и разделби една до друга,

ко котелци во плетка, без простор меѓу нив за воздух,

за тага, за размислување и солзи.

Се тркалам од место до место, 

од едно пријателство до друго, 

од едно искуство до некое ново, 

од една промашена прилика да научам лекција до наредна. 

„Без разделувања ќе нема ни нови среќавања,“ се тешам. 

А спомените грижливо ги мотам во стар весник, со кора од мандарина, 

да не би случајно да замирисаат на изветвено.
„Од багаж што имате?“ 

„Само рачен,“ лукаво се смешкам под мустаќ.

Багажот што го носам тежи многу повеќе од дозволеното.

Почетоци и повторувања

„Животот е тркало. Повторливо, едно те исто секој ден,“ знаеше да каже баба ми.

„Стара е баба, секако дека нејзе секој ден ѝ е ист,“ си мислев тогаш.

Но ете, многу години подоцна, ми се случува дежа живеење. Како веќе да сме биле во штотуку отворениот ресторан, како веќе да сме ја потрошиле таа тема на разговор, како мисливе веќе да живееле во мојата глава, како да сум се смеела вака и на друга шега. Дури и овие редови како веќе да сум ги пишувала.

Синоќа испив повеќе греено вино отколку што ми носеа нозете. И полека чекорев кон дома по украсените улици. Чекор по чекор, нога пред нога. Еднакви чекори, но секој тежок на свој начин. АХААА! Се сепнувам и растегнувам задоволна насмевка како да сум ја открила најголемата универзумска тајна.

Не е животот низа повторувања, туку повторлива низа почетоци. Како охридски бисери. Секој совршен сам по себе, слични еден на друг, а сепак различни и посебни. Не постојат два исти денови, нити две чаши вино со ист вкус, нити две исти доживувања на една песна, нити две исти болки, нити две исти заљубувања, дури ни два исти бакнежи. И страсните, и нежните, и украдените, сите бакнежи се различни.

Згрешила баба ми. Животот не е какво било тркало. Животот е воденичко тркало! Водата што ја зема со секое нацрпување е различна. И житото е различно, без две исти зрна. Низ истиот процес завршуваат како различно брашно и различна вода. Така и ние, секој ден го започнуваме и завршуваме различни, а сепак секој ден исто нѐ меле. Секој ден, нов почеток во низата.

Епитаф за една ѕвезда

Со сета сила те заборавам. И со сета сила те паметам.
Панично се држам за спомените како мразулец за раб на залезот на зимата.
Силна прегратка, излажано „не сакам“ и бакнеж во образ за збогум,
споменици на немоќта да ги кажеме вистинските нешта во вистинско време.

Сизифовски трагам по различен исход,
додека ја напуштам можноста случајно да те сретнам.

При секој запрен здив, ја наслушнувам расправијата во себе:

„Мораш!“ „Ама не сакам, убаво ми е!“

Повторно одлучувам. Ќе ми поминеш. 
Ќе те снема во ретровизорот.

Ќе те искоренам како плевел.

Не постепено. Одеднаш.
Пороците не се откажуваат постепено.

И можеби не беше дента, 
ни утредента, ни тој месец, 
но некаде меѓу тој миг и крајот на вечноста 
престана да ми бидеш мислата со која заспивам.

Како мајско ветре што потсетува дека сѐ уште не е лето, 
дека е прерано за пакување џемпери и спомени, 
во март повторно се сетив.

И те посетив, те прочитав, те преболев.
„Такви се заљубувањата,“ ми рече еднаш.

„Како ѕвездите. Светнуваат силно и прегоруваат. 
Смртта е цената да светнат во сиот сјај.“

Ова е мојот епитаф за едно несреќно заљубување. 

Епитаф без датум на умирање.
„За разминатите чувства и недоволно посакуваните планови. 
За недореченото, а преболеното“.
Епитаф за нашата прегорена ѕвезда.

Времепловот на потсвеста

Гомила испрекинати сцени. Како црно-бел филм на рачен проектор.

Гледаме цртани и се смееме. И сиот свет се смее со нас.

Безуспешно ме учи да нуркам.
Вежбаме балетска шеста позиција. Стомаци вовлечени ко на сватови.
Приказни за градот во кој бил војник.
Премолчена тага за стариот мостарски мост.
„Од прле магаре ќе биде, од тебе ќерко шофер тешко,“ вели додека тргам напред, наместо во рикверц.
Подварок, енциклопедии и дискусија за соларните ветрови.

Следна сцена, јас, книгите и врата што се затвора.

„Чекај, уште ова!“ се провикнувам. Ми одговара штамата.

А толку многу имав за кажување.

Сакав да му кажам дека ги научив падежите и веќе не звучам ко од Лесковац.

Дека паркирам без последици.

Дека мајка ми готви за четворица и кога сме само две.

Дека и саканиот ми е поклоник на неговиот култ кон предејанските лепињи.

Дека децата сѐ уште му се сложни, вљубени и љубени.

Всушност, само сакав да му кажам дека станавме луѓе.

Полесно ќе беше да верував во живот после смртта.

Мокра перница. Проклета да си потсвест моја! Проклета!