долго ќе ме гушат неизглаголените зборови заглавени во грлото,
еве овде, кадешто ми застана здивот при првиот бакнеж.
Откако ќе заминеш,
долго ќе ми биде тешка тишината.
Тешка и траурна и прегласна, а потребна.
Долго ќе го чувам кутивчето откорнати воздишки затворено,
да не случајно остане попразно од Пандориното.
А новите ние ќе се одминуваме
и несмасно ќе учиме како пак да ползиме.
Откако ќе заминеш,
долго ќе се плашиме од усни;
таму домуваат најмоќните,
бакнежите и зборовите.
Откако ќе заминеш,
долго ќе се качувам навечер на сопствената тврдина;
таму тапо ќе се загледувам во светлата на градот
и ќе им смислувам среќни судбини на неродените ни деца.
„Не оди си,“ врескам во себе.
